Ik heb een kintsugi* hart.
Al zo vaak gebroken, maar toch telkens weer gelijmd.
In honderden stukjes maar met elke barst mooier. Elke scheur toont me hoe ik mens ben. Hoe ik voel, hoe ik leef. ‘There’s a crack in everything’, zingt Leonard Cohen, ‘that’s how the light gets in.’
No worries, verlicht voel ik me bij lange na niet. Toch lijkt het wel alsof elke barst een klein beetje meer ruimte met zich heeft meegebracht. Als een puzzel liggen sommige stukken hart vast, en andere nog los op tafel. Bijna als een soort landschap of een landkaart.
Atlas van het hart
In het boek Atlas of the Heart brengt onderzoeker Brené Brown onze menselijke emoties in kaart. 87 emoties en ervaringen bepalen wat het is om mens te zijn. In haar onderzoek probeert ze ons een taal te geven om die moeilijke gesprekken over gevoelens aan te gaan. En zo opent ze de weg naar betekenisvollere verbindingen tussen ons.
Emoties
Je hart als landkaart. Welke bestemmingen zijn er te vinden? The island of loneliness.. The misty hills of misunderstanding.. The black pool of guilt.. Geen van deze plekken zijn mij vreemd. Ik ken ze door en door. Hoe harder ik mijn best doet om deze plekken te vermijden – de emoties niet te voelen – hoe erger het meestal werd. En hoe het moeilijker om woorden te vinden die … je raadt het al..
Mijn eiland raakte nog afgelegener. De heuvels nog ondoordringbaarder.
En mijn hart.. die dus ook.
Tantra is een levensweg die mij aanmoedigde alles in volheid te leven. Alles te omarmen, óók de pijn, het onbegrip. Niet alleen de happy-flappy martini-on-the-beach type emoties. Àlle emoties. Dus ook de moeilijke. Schaamte. Schuld. Verdriet.
Ik heb me in heel wat stekelige prikkelbosjes moeten wagen. Ben door diepe modderpoelen heen gewaad, waar ik zo vast werd gezogen dat ik er bijna niet meer zonder hulp uit kwam. Maar wat ruimte geeft is er tóch heengaan. En ademen. De emotie er laten zijn. Meestal wordt het dan zachter. Lichter. Minder pijnlijk.
Bijna alsof er een klein zonnetje achter de wolk verschijnt, die die duistere plek in je hart eventjes verwarmt. Zo erg is het hier toch eigenlijk niet.. ?
En daarna is het natuurlijk weer dikke ellende. Huilen. Of stampen. Of wegrennen. En dat mag allemaal. Maar goed. Die zonnestraal neemt vandaag niemand je meer af.
Je hebt even gevoeld hoe het is om te ontspannen in plaats van te verkrampen. Om te verzachten in plaats van te verharden. Om je hart te openen in plaats van te sluiten.
Door je hart kun je altijd op ontdekkingsreis blijven gaan. Wie gaat er mee?
Door je hart kun je altijd op ontdekkingsreis blijven gaan. Wie gaat er mee?
Teken je eigen Landkaart
Creatieve Uitdaging
Copyright © 2021-2022 Inner Garden Bodywork | Alle rechten voorbehouden