Liggend in het gras van het Groninger Ommeland proefde ik aan een nieuw normaal. Samen liggen, samen luisteren, samen eten delen. Ontregelingscollectief Circus Andersom laat zien hoe te leven in verbinding met de aarde en elkaar.
Gordels aan/om, adem aan/in/uit én weer in; en zet je schrap.
De reis naar de Aarde is begonnen.
“Goed dat u dit durft”, spreekt reisleider Allard voorin de bus. Het witte bordje met aarde heb ik wat onwennig op mijn schoot geklemd. Groene velden, iets té monotoon groen om natuurlijk te zijn – schieten aan ons voorbij. “U zit in een kunstproject.”
Weerstand in mijn hoofd, zoals ik altijd ervaar als ik iets moet doen, wat ik niet begrijp. De reisleiders Allard en Martijn hadden ons vóór we de bus instapten gevraagd een wit bordje met aarde te vullen. Deze aarde, hier, overal – dus ook direct naast de bus, was goed.
Lichtelijk geërgerd – alsof aarde niet al genoeg van ons mensen te verduren heeft, doe ik uiteindelijk toch wat me wordt gevraagd. Goed opgevoed enzo als ik ben.
Buiten worden
De reis, vertelt reisleider Allard, gaat naar boer Gert in Bellingwolde. Zo’n 37 minuten rijden door het Groninger land. Boer Gert bedrijft bio-dynamische akkerlandbouw op donkere Dollard-klei. En gaat ons rondleiden op zijn stukje aarde, of liever – het stukje aarde waarover hij voogdij heeft.
“Sluit je ogen”, gaat reisleider Martijn verder, “adem in en uit en voel de wortels uit je voetzolen de aarde in groeien.” Grappig hoe snel zo’n visualisatie effect heeft. Voel me al een geaarder. Misschien wel een stukje aard-iger ook, minder kritisch.
De aarde op het bordje is droog en fijn en bevat ontiegelijk veel kleine stukjes. Na een tijdje voelen en graven en harde stukjes verwijderen voelen mijn handen droog aan. Een gevoel dat ik ken van lang, lang geleden. Spelen in de zandbak, spelen in de aarde, buiten spelen en zijn.
“Een handje aarde bevat méér bodembewoners dan dat er mensen op de aarde zijn”,
vertelt Allard. Onzichtbaar spelen zij door mijn handen nu. Ik ben voor hen het buiten geworden.
Aard-iger
Dan zet reisleider Martijn het evangelie van Merlin Sheldrake in. Met een rustige gedragen stem leest hij voor uit Entangled Life, de schimmel-bijbel.
“A mycelial network is a map of a fungus’s recent history and is a helpful reminder
that all life-forms are in fact processes, not things.
The “you” of five years ago was made from different stuff than the “you” of today.
Nature is an event that never stops.”
We worden bekeerd volgens mij..
tot bodembewoners in mensenvorm.
Dat word ik liever dan AI.
Aarde-acupunctuur
En dan zijn we er al. Een kaarsrecht en wijds landschap, aan het einde van alles, zo lijkt het althans. De perfecte plek voor een aarderitueel.
Samen in een cirkel mogen we één voor één onze bordjes aarde samenvoegen in een grote schaal. Het samenmengen brengt ons mensenwezens, ook wat dichter bij elkaar. Nog even met de handen wapperen, wat draaien, een paar handopleggingen en jahoor, we zijn opeens getransformeerd tot een waar reisgezelschap, of nog mooier – een fellowship.
Met blote en minder blote voeten deinen we over de dijk, de felgroene-aarde vlag wappert fier in de wind. Boer Gert klinkt door de koptelefoons en vertelt over de klei en de stroken en de regen en hoe de aarde, net als wij, moet ademen, zeker na lange intensieve buien. En dat we onze koptelefoons vooral ook weer af moeten doen:
Dan hoor je de veldleeuwerik, heel parmant.
Jeugdige liedjes. Sensaties van samen.
Een aarde-acupunctuur onder mijn voeten.
“En dan ga je nu ‘licht als een vos’ je weg vervolgen”, instrueert Allard over de koptelefoon. We dartelen verder en worden beloond. Iemand roept “een ree!!”
Ik zie vooral een oranje vlek. Het had ook een vos kunnen zijn.
De reis rond het akkerveld wordt afgesloten met een lunch aan lange tafels, een grote pan brandnetelsoep hangt boven een vuurtje te borrelen. We doen ons tegoed aan een overdaad aan heerlijkheden van de Ommelander markt.
Als toetje mogen we op de grond liggen en niets doen. Het gras kietelt een beetje maar de klei voelt verbazingwekkend warm en geborgen. We zijn getransporteerd naar een andere werkelijkheid, waarin samen liggen, samen eten delen, samen luisteren naar de aarde het nieuwe normaal is.
Ik wil nooit meer naar huis.
