Ben jij wel eens gekust … door de aarde?
Ik stel me zo voor dat het heerlijk koele, zacht-broze zoenen zijn, die kleine vleugjes humus achterlaten niet in je nek, maar onder je voetzolen…
Wandelen is als kussen, zei de boeddhistische monnik Thich Nhat Hanh. Mindful wandelen dan. ‘Wandel’ schreef hij in zijn boek Peace is every step, ‘alsof je met elke stap de aarde een kus geeft.’
Hoe kunnen we dat toepassen? Hoe kan wandelen een weg zijn naar meer verbinding met jezelf en de wereld? Daarover gaat deze blog.
Vrijpartij
Wie kent dat gevoel niet – na een lange wandeling in de natuur – lijk je wel als herboren. Je voelt je zowel opgeladen als ontspannen, helemaal bij jezelf en tegelijkertijd helemaal verbonden. Bijna een beetje als na een goede vrijpartij.
Misschien is dit wel wat er gebeurt als we wandelen – en we doen het bewust. Daarbij bedoel ik met onze volle aandacht. Het resulteert in een soort energetisch vrijpartij tussen ons en de aarde. Maar niemand minder dan Eckhart Tolle legt dat natuurlijk veel beter uit.
Stressverlagend
“Als je dan een boom of een blad bewust waarneemt, met alert attention, straalt die energie van eenheid – die de natuurwezens nog in zich hebben – even af op jou”, aldus Tolle. “Daarom voel je je als herboren. Je hebt je even één gevoeld met het universum.”
De wetenschap vertaalt dit als: je bloeddruk daalt, net als je cortisolwaarden – je komt tot rust. En dat is allemaal waar. Maar net zo waar is dat het ego eindelijk even zijn/haar/hun mond houdt. Er is geen verschil meer tussen de bladeren, de wind, of die hond die je bijna omver holt.
You just are.
Loopmeditatie
“Met loopmeditatie keer je in enkele seconden terug naar jezelf; je hoeft je enkel maar bewust te worden van het feit dat je aan het lopen bent,” aldus Thich Nhat Hanh. Door je voeten op de aarde te voelen, je eigen ritme te volgen – snel of juist langzaam, raak je geaard.
Je concentreert je enkel op je voeten, je ademhaling, het buitenzijn. En als je gedachten afdwalen, keer je terug naar je adem en het lopen, de buitenlucht. Soms heeft je geest ook gewoon “ruimte nodig om zich in te verspreiden”, zoals Virginia Woolf ervoer tijdens een van haar solitary tramplings door het Engelse platteland.
Meer tips over wandelen met bewustzijn vind je op deze mooie website van Wandelvrouw, waarin ze 5 tips voor mindful wandelen geeft.
Mindfulness
Terug naar het kussen. Ik probeer me voor te stellen hoe het voelt voor de aarde. Al die honderden, miljarden, biljarden ienie-mienie-voetstapjes, de hele tijd maar door. Kruipend, slenterend, huppelend, sprintend, rollend, dansend, op een holletje…
(Wat een fascinerende wezens zijn wij toch hè- dat er zoveel verschillende manieren zijn om ons voort te bewegen).
Misschien is het een zacht kriebelen, iets ASMR-achtigs. En hoe bewuster er gewandeld wordt, hoe fijner het voelt. Zo zou ik het graag voor me zien. Met elke stap die je vanaf nu zet heb je een keuze, ben ik aanwezig of niet?
Wederom is de aarde onze beste raadsheer, of in dit geval raadsvrouw. En daar – lieve mensen – heb je dus niets voor nodig. Geen tantra retreat of ijsbad of fancy yogapants. Alleen je voeten en… tijd en aandacht.
10.000 stappen per dag, luidt het credo nu. Om gezond te zijn/worden, om af te vallen, om … nouja – alles eigenlijk. Maar wat nu als we het nu omdraaien.. Als je het niet alleen maar voor jezelf doet?
Die 10.000 stappen gebruiken om de aarde te kussen en dankbaar te zijn voor het feit dat ze ons draagt (ondanks alles…). En wellicht dat zo, stap voor stap, het pad richting wijsheid en bewustzijn zich ontvouwt.
Ik kus onze grond, met mijn voeten, en nog eens- en nog eens, en nog eens..
Mooi geschreven, onderstaande sluit feilloos aan vind ik, over connectie met onze Pachamama gesproken…
Earthing / grounding
https://www.earthingmovie.com/
P.S. ijsbaden, adem haling, Yoga en ijskoud wandelen zijn een gouden combi en nog niet eens zo heel erg fancy 😉
Dank! Dat lijkt me een erg mooie film, ik ga kijken.
PS: Dat klopt natuurlijk. Maar wel een beetje fancy hoor;-)