“That’s what winter is: an exercise in remembering how to still yourself then how to come pliantly back to life again.”
Ali Smith [Winter]
Als in de winter alles stopt, stopt dan ook mijn hart?
Ho, wacht- misschien gaat het trager, rustiger – dat hart van mij. Zó langzaam dat je het bijna niet meer hoort, ziet, voelt.. kloppen. Bomen zijn toch ook niet dood. Het lijkt alleen maar zo.
In de winter wil ik verdwijnen, onderduiken, mijn hoofd en wortels diep onder de grond – daar waar het altijd warm is, en geborgen. Een toevluchtsoord.
Als in de winter alles stopt, stopt dan ook mijn hoofd?
Error, error – “Uw computer, mevrouw”, zoals de dokter het zo mooi zei, “wil even niet meer.”
Kortsluiting. Een overdose aan prikkels en gedachten. Dat krijg je er van als je de winter niet toelaat.
Stil protest
Een stil protest, van hoofd en hart tezamen?
‘Rust’ schrijft de dokter voor. Als in een 19e eeuwse novelle of roman. Ik zie mezelf al gaan, gesluierd als in rouw, gezeten in een zwarte koets voortgetrokken door zwarte paarden. Een melancholische riedel op de piano als soundtrack.
‘Rust’ en een weekje aan de slow ocean, and you’l be totally recovered.
Maar ik ben al aan de oceaan. De zee noemen we dat in Den Haag. Haar heb ik al weken niet gezien. Te druk te druk te druk, opzij, opzij, opzij. De duinen lijken een onneembare barricade, tussen mij en die ruisende rust van de golven. De duinen in mijn hoofd zijn gevuld met to-do’s, mailtjes en achterstallig leerling-onderhoud.
Mayday mayday
Hoe vind je winter in jezelf, als alle decemberfeesten voorbij zijn, en het nog veel te lang duurt voordat je je weer kunt verheugen. Is het pas echt winter als je wéét dat er ook dit jaar weer geen sneeuw zal zijn?
Mayday. Mayday. Mijn innerlijke alarmbellen gaan rinkelen als zelfs de nacht geen mini-winter, geen mini-dood meer is. Die nachten die, zelfs zonder pasgeboren baby, alsmaar korter en korter worden. Alsof mijn geest is ingesteld op eeuwige zomer, eeuwig licht, eeuwige productiviteit. 24/7 Aan staan.
Poedersneeuw
Winter vinden in jezelf, hoe doe je dat?
Is dat telefoon uit, Netflix aan, voeten omhoog?
Is dat een maskertje om je huid met frisheid te bedekken, de illusie van een vers laagje maagdelijke poedersneeuw die jouw aangezicht weer rein en puur maakt?
Is dat je voeten in een teiltje, waarbij het eelt van je ziel wordt losgeweekt?
Of is de winter in jezelf een stille, zachte schijndood.. waarbij je langzamer gaat, vertraagt. Juist niet méér gaat doen, maar minder- steeds minder..
Om dan straks opnieuw geboren te kunnen worden.
“Plants and animals don’t fight the winter: they don’t pretend it’s not happening and attempt to carry on living the same lives that they lived in the summer. They prepare. They adapt. They perform extraordinary acts of metamorphosis to get them through.”
Katherine May [Wintering: The Power of Rest and Retreat in Difficult Times]
Zullen we de liefde en vriendschap voor elkaar ook proberen afstemmen op de seizoenen? Wat zou dan onze wens zijn om met vertrouwen de Winter in te gaan en door te komen? Als de onbezonnen flirt past bij de Lente, de lange zwoele nachten bij de Zomer. Als een lange wandeling hand in hand zo fijn is in de Herfst. Wat past ons in de donkere dagen van de Winter? Misschien kan het lampje dat altijd brand ons baken zijn, eenvoudig, zonder franje, gewoon een lampje dat altijd schijnt. xxx
Wat prachtig, je woorden! Een lampje zou fijn zijn. Om aan te warmen en vertrouwen te houden.